நினைவுகள் நெஞ்சினில் புதைந்ததினால்...... 1

.
1995 ஒரு கோடைக்கால பகலில் கொடைக்கானல் பிரயண்ட் பூங்காவில்

“என்ன சாப்பாடு கொண்டு வந்திருக்க” கேட்டுக் கொண்டே அவளருகில் அமர்ந்தேன்.
“காலைலக்கி லெமன் சாதமும், மதியத்துக்கு தயிர் சாதமும் கொண்டு வந்தேன். காலைல தான் யாருமே சாப்பிட விடலையே? இரண்டும் அப்படியே இருக்கு”
“நீ தான் பஸ்ஸிலே ஏறியதும் கும்பகர்ணன் மாதிரி தூங்க ஆரம்பிச்சுட்டியே? எப்படி பசிக்கப் போகுது”
“ஏய் கிண்டல் பண்ணாத”
“ஏம்ப்பா எப்போவாதான் டூர் வர்றோம். இங்கயும் அதே லெமன் சாதமும், தயிர் சாதமும் தானா?”
“வெளியே கடைகளில் சாப்பிட்டா ஒடம்புக்கு நல்லதில்ல. அதான் ஆமா நீ என்ன சாப்பிடப் போற”
“நான் ஏதும் கொண்டு வரலை! கடையில பசங்களோட சேர்ந்து சாப்பிடப் போறேன். இல்லைன்னா ஒரு பிஸ்கட் பாக்கெட் இருந்தாலே எனக்கு போதும்”
“அய்ய இப்பதான சொன்னே கடை சாப்பாடு ஒடம்புக்கு நல்லதில்லைன்னு. நீ தயிர் சாதம் சாப்பிடு. நான் லெமன் சாதம் சாப்பிட்டுக்கிறேன்”

“ நீ ஒல்லியாதன இருக்க இரண்டையும் சேத்து தின்னு ஒடம்பை தேத்து”
“ஏய் கேலி பண்ணாத சாப்பிடனும்னா சாப்பிடு இல்லைன்னா போ நான் கீழ கொட்டிக்கிறேன்”
சட்டென்று எனது கண்களை ஊடுருவிப் பார்த்தாள். நான் கண்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டேன்.
“என்னோட ரேஞ்சுக்கு தயிர் சாதமும் லெமன் சாதமும் சாப்பிட மாட்டேன். இருந்தாலும் உனக்காக சாப்பிடுகிறேன்”
இப்போது அவளது கண்களை நான் பார்க்க அவள் பார்வையை தாழ்த்திக் கொண்டாள்

“நல்லா தான் இருந்தது உங்க வீட்டு தயிர் சாதம்... கை கழுவ தண்ணி ஊத்து”
“கர்சிப் எடுத்து கையைத் தொடச்சுக்க”
“வர்ற அவசரத்துல கர்சிப்பை மறந்துட்டு வந்துட்டேன்ப்ல”
“இந்தா இந்த துப்பட்டால கையைத் துடைச்சுக்க”

1995 ஜூன் மாதம் பள்ளிக்கூட மரத்தடியில்

“பிறந்த நாள் வாழ்த்துக்கள்” அவள் கொடுத்த சாக்லேட்டை எடுத்துக் கொண்டே கூறினேன். தேன் கலரில் சுடிதாரில் அழகாகத் தெரிந்தாள்.

எனது பையில் இருந்து அந்த வாழ்த்து அட்டையை எடுத்துக் கொடுத்தேன். வாங்கியதும் பிரித்து பார்த்தாள். ஹேப்பி பர்த் டே டூ யூ என்று இசை முழங்கியது. வாழ்த்து அட்டையில் ஏதும் எழுதாததால் ஏற்ப்பட்ட ஏமாற்றம் அவளது முகத்தில் தெரிந்தது.
“ரெம்ப தேங்க்ஸ்... இது எங்கம்மா எனக்கு புதுசா எடுத்துக் கொடுத்த சுடிதார். எங்கப்பா எனக்கு பிறந்த நாள் பரிசா இந்த செயின் கொடுத்தாங்க” அழகான கழுத்தை ஒட்டி போட்டிருந்த தங்க செயினை ஒரு விரலால இழுத்து காண்பித்தாள்.

“தங்கத்தை பாத்தேலே வாயெல்லாம் பல்லாகிடுமே இந்த பொம்பளைகளுக்கு தங்கத்து மேல அப்படி என்ன ஆசையோப்பா”
“நானெல்லாம் அப்டி இல்ல. எஙகப்பா வாங்கிக் கொடுத்தாங்க போட்டிருக்கேன்”
இப்படி ஏதாவது சொல்லி சமாளிங்க! கழுத்து, காது, மூக்குன்னு தங்கத்தை மாட்டிக்கிட்டு திரியிரவங்களை பாத்தா எரிச்சலா இருக்கு”
“சரி விடு உன் பொண்டாட்டி பிள்ளைகளுக்கு தங்கமே வாங்கித் தராத”
“நான் தங்கமெ வாங்கித் தர மாட்டேன் பாரு”
அவளது கண்கள் என் கண்களைப் பார்க்க சட்டென்று எனது கண்கள் தரையை நோக்கி பணிந்தன.

.......... நினைவுகள் தொடரும்