நிற்க உதவிய ஊன்றுகோல்கள் (அ) நிமிர உதவிய நெம்புகோல்கள் - 50 வது பதிவு

இது எனது பதிவின் 50 வது இடுகை. ஒரு வருடமாக தமிழ்மணத்தோடு இருந்தாலும் இப்போது தான் 50 வது இடுகையே எட்ட முடிந்துள்ளது. பதிவை பின்னோக்கி பார்க்கும் அதே நேரத்தில், வாழ்வில் வந்த பாதையை பின்னோக்கி பார்க்கும் போது நம் பின்னே பலரும் இருப்பது கண்கூடாகத் தெரிகின்றது. அதிலும் சிலர் மிக உயரமாக தெரிகின்றனர். மனதில் மிக்க மதிப்புடன் பதிந்து போன வாழ்வின் அடுத்த கட்டத்துக்கு என்னை எடுத்துச் செல்ல உதவிய சிலரை ஞாபகப் படுத்திக் கொள்ளவே இந்த பதிவு.
என்னை பெற்று, வளர்த்து, ஆளாக்கிய பெற்றோர்களுக்குப் பிறகு நான் முக்கியமாக நினைக்கும் நபர்கள் பலர் இருந்தாலும் முக்கியமாக மூவரை அறிமுகம் செய்கின்றேன்.

1. அமரர் ஆசிரியர் தனுஷ்கோடி.....

நான் ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஆசிரியராக இருந்தவர். மிகச் சிறப்பான பாடம் நடத்தக் கூடியவர். அப்போதெல்லாம் மூன்றாம் வகுப்பில் இருந்து தான் ஆங்கிலம் இருக்கும். ஆங்கிலத்தை வாசிக்கத் தெரியாமலேயே ஐந்தாம் வகுப்பு வரை அனைவரும் வந்து விட்டோம் அல்லது விடுவோம். தனுஷ்கோடி ஐயா தான் ஆங்கிலத்தை தனது மாணவர்கள் கண்டிப்பாக வாசிக்க வேண்டும் என்று முழு கவனத்துடன் பாடம் நடத்துவார். பாடங்களை புரிந்து படிப்பது, என்ன எழுதப் போகிறோம் என்று எப்படி யோசித்து வைப்பது, எழுத்தை அழகாக்க என்ன செய்வது, படிப்புக்கும் வாழ்வுக்கும் உள்ள தொடர்பு என பள்ளிப் பாடத்திற்கு வெளியே உள்ள கட்டுடைக்கும் வேலைகளை சொல்லித் தருவார். பொதுவாக ஆசிரியர்கள் தனது கடன் பாடத்தை வாசித்து, போர்டில் எழுதிப் போடுவது என்று இருக்கும் பொதுபுத்தியை மாற்ற வேண்டும் என்ற சிந்தனையாளர். மாணவர்களுக்கு போட்டி வைத்து தனது சொந்த பணத்தில் பரிசுகளை வாங்கிக் கொடுத்து ஊக்குவிப்பார். நிச்சயமாக நினைவில் வைத்திருக்க வேண்டிய சிறந்த ஆசிரியர்.
ஆனால் தன்னைத் தானே அழித்துக் கொள்ளும் ஒரு தீய பழக்கம் இருந்ததால் பணி மூப்பிற்கு முன்னே மரணம் எய்தியதைக் கேட்டதும் கண்கள் கலங்கின. சிறந்த மனிதர்ர்களுக்கு சாபக்கேடு தான் மது எண்ணும் அரக்கன்.

2. ஆனந்தி அக்கா (ஹிந்தி ஆசிரியை)

பொதுவாக தமிழ்நாட்டில் இந்தி படிப்பவர்கள் மிகக் குறைவு. 60 களில் ஏற்ப்பட்ட இந்தி எதிர்ப்பால் அதற்குப் பிறகு இந்தி படிப்பவர்கள் எதிரிகளாக பார்க்கப்பட்டனர். இப்போது நிலைமை மாறி வருகின்றது. தேவை எனக் கருதுபவர்கள், விருப்பமுள்ளவர்கள் படிப்பது நல்லது. அப்படி படித்தவர்களில் நானும் ஒருவன். நான் படித்த இந்தி எனக்கு நல்ல முறையிலேயே உதவியுள்ளது. உருது மற்றும் இந்தி தெரிந்தவர்களுடன் நன்றாகவே சண்டை போட முடிகின்றது. (கவனிக்க : எனது குடும்பத்தில் உருது, இந்தி யாருக்கும் தெரியாது). இன்னும் சிலர் 'நீ மதராசியா? நம்பவே முடியலை' என்று சொல்வதும் கூட நடக்கின்றது. சுயபுராணம் அதிகமாயிடுச்சோ... நிப்பாட்டிடுறேன்....

ஆனந்தி அக்கா எனக்கு இந்தி சொல்லிக் கொடுத்த ஆசிரியை. ஆசிரியை என்ற உடன் எங்க கண்ணாடி போடாத கண்மணி டீச்சர் மாதிரியோ, இல்லை கண்ணாடி போட்ட கயலக்கா மாதிரியோ யோசிக்காதீங்க... நான் 7 ம் வகுப்பு படிக்கும் நேரம், இந்தி வகுப்பு செல்ல ஆரம்பித்த போது அவர்கள் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டு இந்தியும் படித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்... அதோடு பகுதியாக இந்தியும் கற்பித்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். நான் இந்தியில் பிரார்தமிக்(1) படிக்கும் போது அவர்கள் பிரவேசிகா(4) படித்தார்கள். அப்படியே மற்றவர்களுக்கு ஆசிரியையாகவும் சொல்லிக் கொடுத்து வந்தார்கள். ஒரு சிறந்த ஆசிரியைக்கு உரிய தகுதிகள் அனைத்தையும் அவரிடம் மட்டுமே கண்டேன். பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கும் முறை, மாணவர்களுக்கு புரிய வைக்கும் விதம், புரியதாவர்களுக்கு தனிக்கவனம் எடுப்பது, பணம் செலுத்த தாமதிப்பவர்களுக்கு உதவுவதும், படிப்பில் கண்டிப்பு என சிறப்பாக செயல்படுவார். இந்தி கற்றுக் கொள்பவர்களில் 90 சதவீதம் மெட்ரிக்குலேசன் முறையில் பயில்பவர்களே இருப்பர். என்னைப் போன்ற தமிழில் படிப்பவர்கள் அந்த ஜோதியில் இணைந்து மாட்டிக் கொள்வோம். 90 சதம் பேருக்கு ஆங்கிலத்தில் இருக்கும் திறமை(?)யால் 10 சதத்தினர் பாதிக்கப்படக் கூடாது என்று தனிக்கவனம் எடுத்துக் கொள்வார். மற்றவர்கள் ஆங்கில முறையில் 'மிஸ்' என்று கூப்பிடும் போது நான் 'அக்கா' என்றே அழைப்பேன். :)
திராவிட கொள்கையில் உள்ளவர்களுக்கு பொதுவாக பார்ப்பனீய எதிர்ப்பு இயல்பாக இருக்கும். அந்த எதிர்ப்பு எல்லோரிடமும் நாம் காட்டக் கூடாது என்றும், இயல்பாகவே சில நல்லவர்களும் இருக்கிறார்கள் என்றும் நான் இன்று நம்புவதற்கு காரணமாக இருந்தவர்.
தற்போது ஒரு அரசுப் பள்ளியில் ஆசிரியையாக பணி செய்து வருகின்றார். தற்போதும் அதே கவனத்துடன், பாடம் நடத்தி வருகிறார் என்றால், அவரது மாணவர்கள் சிறந்த கல்வியைப் பெறுவார்கள் எனபதில் இம்மியும் சந்தேகம் இல்லை.

3. செல்வகுமார் அண்ணன்

துபாயில் பணி செய்த போது எனது மேற்பார்வையாளர். நாஞ்சில் நாட்டைச் சேர்ந்தவர். முதன்முதலில் 0 மீட்டரில் வேலைக்கு சேர்ந்த போதும் சரி 7 வருடம் கடந்து வேலை கற்றுக் கொண்ட போதும் ஒரே மாதிரி இருந்தவர். அண்ணன் கொஞ்சம் தடாலடியானர். ஆனால் கட்டிடமே இடிந்து விழுந்தாலும் பதறாமல் அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும் என்று யோசிக்க வேண்டும் என்று கற்றுக் கொடுத்தவர். வேலையே தெரியாவிட்டாலும் பரவாயில்லை... வேலை கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆர்வம் இருந்தாலே போதும் என்று திடமாக நம்பியவர்.
ஓவர் டைம், வேலை சம்பந்தமாக அவ்வப்போது பூசல்களை ஏற்ப்படுத்திக் கொண்டாலும் தனிப்பட்ட முறையில் நல்ல நண்பராக இருப்பார். இன்று எனது தொழில்நுட்ப வேலையில் பொறியாளர்களுடன் சவால் விடும் அளவுக்கு வேலையை கற்க ஊன்றுகோலாக இருந்தவர். எந்த தவறு செய்தாலும் அவர் திட்டும் அதிகபட்ச வார்த்தையே.... “ என்ன்ன்ன்ன்ன்னங்க நீங்க.......” என்பது தான் :) தற்போது ஊரில் சென்று செட்டில் ஆகிவிட்டார்.

டிஸ்கி : என்னன்னே தெரிலீங்ண்ணா! நமக்கு காமெடியா ஏதாவது பதிவு போடலாம் என்றால் மண்டை மூளை வேலை செய்ய மறுக்கின்றது... (இருக்கா என்பதே சந்தேகம் தான் என்கின்றீர்களா? அதுவும் சரிதான்) யாராவது காமெடியா பதிவு போட ஐடியா கொடுங்க... சென்டிமெண்ட் இனி வாணாம்..... அவ்வ்வ்வ்வ்வ்வ் :(