கொஞ்சம் அசைவம் - வசந்தா மெஸ்

.
நாங்கள் அப்போது சென்னையின் புறநகரில் படித்துக் கொண்டிருந்த நேரம். படிப்புக்கான செலவை எங்கள் துபாய் நிறுவனமே ஏற்றுக் கோண்டிருந்தது. அதே போல் ஹாஸ்டல், மற்றும் சாப்பாடும் நிறுவனமே. இரண்டு சமையல்காரர்களை வைத்து சாப்பாடு கொடுக்கப்பட்டது. சமையல்காரர்களுக்கு ஞாயிறு இரவு மட்டுமே விடுமுறை. எங்களது படிப்புக்கும் ஞாயிறு விடுமுறை என்பதால், நண்பர்கள் சென்னையில் சுற்ற கிளம்பி விடுவார்கள். சொந்தக்காரர்கள் இருப்பவர்கள் அங்கே சென்று விடுவார்கள்.அதனால் அங்கேயே இரவு உணவு முடித்து ஹாஸ்டலுக்கு திரும்புவார்கள்.

என்னைப் போன்ற போக்கிடம் இல்லாதவர்களுக்கு ஹாஸ்டல் தான் கதி.அதுவும் நிறுவனம் தரும் மாத ஊக்கத் தொகை (Stipend) 300 க்குள் அனைத்து செலவுகளையும் செய்ய வேண்டும். ஹாஸ்டலில் இருந்து கல்லூரிக்கு செல்லும் பஸ் செலவு, மற்ற சுய தேவைகள் அனைத்தையும் அதற்குள் முடிக்க வேண்டும். இதில் நமக்கு சிக்கலாக அமைவது ஞாயிற்றுக் கிழமை தான். அன்று பஸ் செலவு கிடையாது என்றாலும் இரவு சாப்பாட்டுப் பிரச்சினை இருக்கும். அப்போது நமக்கு கை கொடுத்தது தான் 'வசந்தா மெஸ்'

அந்த ஓட்டலின் உரிமையாளருக்கு மதுரை பக்கம். அவரது மனைவி தான் வசந்தா அக்கா. மெஸ் என்ற பெயர் இருந்தாலும் அது ஒரு நெடுந்தூரப் பயணத் தூரத்தில் வரும் சிறு உணவகத்தைப் போன்றது தான். மதிய வேளைகளில் அளவு சாப்பாடு கிடைக்கும். இரவில் தோசை, ஊத்தாப்பம், இட்லி, புரோட்டா போன்றவை கிடைக்கும். அதோடு அசைவ உணவுகளும் கிடைக்கும்.

இரண்டு ரூபாய் ஐம்பது காசுகள் ஒரு புரோட்டா. மூன்று புரோட்டா சாப்பிட்டால் வயிறு நிறைந்து விடும். புரோட்டாவிற்கு ஊற்றிக் கொள்ள கோழிக் கால் குழம்பு. நம்மோட பேச்சில் எப்பவும் மதுரை ஸ்லாங் தூக்கலாக இருக்குமாதலால் அவர்களுக்கு நம் மீது கொஞ்சம் ஊர்ப்பாசம் இருக்கும். அதன் பலன்?... சிக்கன் குழம்பும், சிக்கன் காலும் கொஞ்சம் அதிகமாக கிடைக்கும். (சிக்கன் கால் என்றால் காணாமல் போன ஒரு அக்காவின் ஞாபகம் வரக் கூடாது)

உண்மையில் லெக் பீஸ் என்று நாம் சொல்வது சிக்கனும் தொடைப்பகுதி. ஒரு சிக்கன் லெக் பீஸை முழுவதும் வாங்கினால் குறைந்தது 25 ரூபாய் தேவைப்படும். அதை 2.50 புரோட்டாவுக்கு தர இயலாது... அப்ப கிடைப்பது... அதுதான் கொடுமை ... :( கோழிக் கறிக்கடையில் வெட்டித் தரும் போது கோழியின் கால் பகுதியை வெட்டி எறிந்து விடுவார்கள். ஏனெனில் அதை யாரும் உண்ண மாட்டார்கள். ஆனால் அதை இது போன்ற கடைக்காரர்கள் குறைவான விலைக்கு அதிகமாக வாங்கி வந்து, இது போன்ற புரோட்டா சால்னாக்களில் போட்டு விடுவார்கள்.

இதுதான் உண்மையில் கோழியின் கால்

நாங்கள் சாப்பிடப் போனால் நண்பர்கள் அந்த காய்ந்து போன கோழிக் காலுக்கு அடித்துக் கொள்வோம். கடைக்காரர் ஆளுக்கு இரண்டு துண்டு என்று கணக்கு பார்த்து தான் கொடுப்பார். நமக்கு எப்பவும் கணக்கு கிடையாது.

போன வாரம் ஒரு முழுக் கோழியையும் தனியாக அமர்ந்து உண்ண வேண்டிய கட்டாயம் (?) ஏற்ப்பட்ட போது, இந்த நினைவுகள் வந்ததை நிறுத்த இயலவில்லை.

இது தான் கோழியில் தொடை...... ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்