ஒரு பனியனின் கதையும், இன்னொரு லவ் லெட்டரும்!

என் நண்பன் பரணியைப் பற்றி ஏற்கனவே ஒரு பதிவில் சொல்லி இருக்கேன். அவனைப் பற்றி சொல்ல இன்னும் நிறைய இருக்கு... அவனோட வாழ்க்கையில் எத்தனை காதல்கள் வந்ததுன்னு அவனுக்கே தெரியாதுன்னு நினைக்கிறேன்.. ஆனால் அவன் தான் காதலித்தானே தவிர, ‘அவள்’கள் காதலித்தார்களா?...... என்று தெரியவில்லை.

நாங்க அப்ப சென்னையின் புறநகரில் ஒரு இடத்தில் தங்கி படித்துக் கொண்டு இருந்தோம். ஒரு வீட்டின் மாடியில் தான் ஹாஸ்டல். கீழ் தளத்தில் வீட்டு உரிமையாளரும், முதல் தளத்திலும், மொட்டை மாடியிலும் நாங்கள் தங்கி இருப்போம்.

பரணியோட ஷெட்யூல் எப்பவுமே டைட்டா இருக்கும். நாங்கள் காலெஜிற்கு கிளம்புவதற்கு முன்பே கிளம்பி விடுவான். எங்களுக்கு கல்லூரி காலை 9:30 க்குத்தான். ஆனால் பரணி மட்டும் 8 மணிக்கே கிளம்பிப் போய் 8:00 To 8:30 மெட்ரிக்குலேசன் பள்ளிகள், 8:30 To 9:00 அரசுப் பள்ளிகள் என்று வழி அனுப்பு நிகழ்ச்சி நடத்தி விட்டு 9:00 To 9:30 எங்கள் கல்லூரி என்று ஷெட்யூல் வைத்திருப்பான். அதே போல் மாலையிலும் தனது ஷெட்யூலை டைட்டாக வைத்திருப்பான்.

பரணியோட எழுத்து அவனோட தலையெழுத்து மாதிரி இல்லாம, அழகாவே இருக்கும். கவிதையும் எழுதுவான். அடிக்கடி லவ் லெட்டகளை எழுதித் தள்ளுவான். ஒவ்வொரு தடவையும் பெறுநர் இடத்தில் ஒரு பெயர் இருக்கும்.

அப்ப மெட்ரிக்குலேசன் படிக்கும் ஒரு பொண்ணை மூன்று மாதமாக சுற்றிக் கொண்டு இருந்தான். அந்த பொண்ணு இவனைக் கண்டு கொள்வதே இல்லை. அந்த பெண்ணின் அப்பா அந்த பகுதியில் ஆளுங்கட்சி பிரமுகர். ஸ்டேசனரி கடை வைத்திருந்தார். வீடு மூன்று மாடி. எங்களது மொட்டை மாடியில் இருந்து பார்த்தால் அந்த பெண்ணின் வீடு தெரியும். இங்கிருந்து அந்த வீட்டையை பார்த்துக் கொண்டு இருப்பான். அவ்வப்போது இங்கிருந்தும் அங்கிருந்தும் சிக்னல்கள் பறக்கும்.

ரொம்ப கலக்கலாக ஒரு லவ் லெட்டரை எழுதி அந்த பெண்ணிடம் கொடுக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட ஆரம்பித்தான். ஆனா லெட்டரை கொடுக்கும் போது அந்த பொண்ணோட மாமா பையன் பார்த்து விட்டான்.

அப்புறம் என்ன ஒரே களபரம் தான்... நண்பர்கள் சிலர் பரணியை பாதுகாப்பாக ஹாஸ்டலில் ஒளித்து வைத்துக் கொண்டோம். அந்த பெண்ணின் மாமா மகன் சத்தம் போட்டு ஊரையே கூட்டி விட்டான். ஏற்கனவே எங்கள் மேல் காண்டாக இருந்த அந்த பகுதி மக்களும் பெரும் திரளாக ஹாஸ்டல் முன்னால் குவிந்து விட்டனர். அந்த பெண்ணின் அப்பாவும், இன்னும் சில கட்சிக்காரர்களும் ஆஜரானதால் மேட்டர் மேலும் சூடாகி விட்டது. ஹாஸ்டலின் நுழைவு வாயிலில் நாங்கள் நின்று கொண்டு யாரும் உள்ளே வராமல் பார்த்துக் கொண்டோம்.

சத்தம் அதிகமாகிக் கொண்டே போனது. எங்களது ஆதரவளித்த சிலரால் அந்த முழுக் கூட்டத்தையும் சமாளிக்க இயலவில்லை. மாடியில் இருந்த பரணி வேகமாக கீழே இறங்கி வந்தான். அவனைக் கண்டதும் சில இளவட்டங்கள் அடிக்க வர பாதுகாப்பு வளையம் அமைத்துக் கொண்டோம். அவன் அந்த பெண்ணின் அப்பாவிடம் சென்று “ சார், நீங்க இந்த பகுதியில் பெரிய மனிதர். உங்க மேல நாங்களெல்லாம் மதிப்பு வைத்திருக்கிறோம். இவன் வீணா என் மேல பழி போடுறான். இது உங்க மகளோட வாழ்க்கைப் பிரச்சினை. நான் உங்க பெண்ணுக்கு லவ் லெட்டர் ஏதாவது கொடுத்தேனா என்று அந்த பெண்ணிடமே கேட்டு விடலாம். அப்படி ஆமான்னு சொல்லிட்டா எந்த தண்டனையா இருந்தாலும் நான் ஏத்துக்கிறேன்” என்று தடாலடியாக சொல்லி விட்டான்.

எங்களுக்கு எல்லாம் விசுக்கென்று ஆகி விட்டது. சனியனை விலை கொடுத்து வாங்குறானே என்று...... கூட்டம் மொத்தமும் அவருடைய வீட்டிற்கு சென்றது. அந்த பெண் வெளியே வந்து “ இந்த அண்ணனை நான் பார்த்ததே இல்லை...இந்த அண்ணன் எனக்கு லெட்டரெல்லாம் கொடுக்கலை.” என்று சொல்லி விட்டு வீட்டுக்குள் சென்று விட்டது.

அப்புறம் என்ன, பிராது கொடுத்தவனையே கலாட்டா பண்ணி நோகடித்து, மண்டகப்படி நடத்தி விட்டோம். அப்புறம் பரணி அந்த பெண்ணை விட்டு விட்டு வேற ஒரு பெண் பின்னாடி சுற்ற ஆரம்பித்து விட்டான்.




அப்புறம் பனியனின் கதையையும் சொல்லி விடுகிறேன். எங்கள் கல்லூரிக்கு வார விடுமுறை வெள்ளிக் கிழமை தான். (வெள்ளியே தான்) வெள்ளி மதியம் மாணவர்கள் சென்னையில் உள்ள அவரவர் சொந்தக்காரர்கள் வீட்டுக்கு சென்று விடுவார்கள். நான், பரணி, மற்றும் சிலருக்கு சென்னையில் யாரும் இல்லை. எனவே ஹாஸ்டலிலேயே இருப்போம். (இரவு சாப்பாடு வெளியே)போரடித்தால் செல்லும் இடம் சென்னை மெரினா பீச்.

கண்ணகி சிலைக்கு அருகில் இருந்து கிளம்பி அண்ணா சமாதி வரை செல்வோம். அப்படியே கடலில் குளிப்போம். ஒருநாள் குளித்து விட்டு பஸ் ஏற அண்ணா சதுக்கம் பஸ் ஸ்டாண்டில் நிற்கும் போது, கடலில் குளித்ததால் ஈரமான பனியனை பரணியிடம் கொடுத்து காயப் போடச் சொன்னேன். பஸ்ஸில் ஏறி சீட் பிடிக்கும் வேலை என்னுது என டீலிங். படுபாவி சைட் அடிக்கும் மும்முரத்தில் பனியனை மறந்து விட்டான்.

அப்புறம் என்ன ஒருவாரத்துக்கு ஒரே அழுகாச்சி... “பனியனைக் காணலைன்னா ஆத்தா வையும்” என்று.... அதற்கு பின் பல வருடங்களாக எப்பப் பார்த்தாலும் பரணி என்னைக் கிண்டல் பண்ணிக் கொண்டே இருப்பான்... ”வாடா! போய் பனியனை அண்ணா சமாதியில் தேடலாம்” என்று... :))))


(எச்சரிக்கை : ஒரு மொக்கை போட்டால் அடுத்து சீரியஸான பதிவு வரும் என்று அர்த்தம் செய்துக்கனும்...)