ஈழப்பிரச்சினை - தமிழர்களின் உணர்வுகளும், என் புரிதல்களும்

சமீபத்தில் தமிழ் மீடியா என்ற பதிவில் வந்த வீடியோ தொகுப்பை பார்த்ததும் என்னால் கண்ணீரை அடக்கி கொள்ள இயலவில்லை. வீடியோ பார்க்க

சில மணி நேரங்களுக்கு அதன் தாக்கங்களில் இருந்து வெளியே வரவே இயலவில்லை. அந்த சிறுமிகளின் ஓலங்கள், விமானத்தை பார்த்ததும் பதுங்கு குழிகளை நோக்கி ஓடும் கொடுமைகள், புலம் பெயர்ந்து செல்பவர்களின் அவலங்கள் என நமது உறவுகள் அனுபவிக்கும் கொடுமைகளைப் பார்த்ததும் கண்ணீர் கொட்டிக் கொண்டே இருந்தது.

இப்போது தமிழகத்தில் புதிய எழுச்சி பரவியுள்ளது. ஈழத்தில் உள்ள மக்களுக்காக அனைத்து அரசியல் கட்சிகளும் காலத்தின் என்ற கட்டாயத்தின் அடிப்படையிலாவது குரல் எழுப்பத் தொடங்கி விட்டன. ஈழத்தைப் பற்றி பேசுவதே குற்றம் என்ற நிலை மாறியுள்ளது ஆதரவளிப்பதாக உள்ளது.

இன்று(21-10-2008) சென்னையில் திமுக சார்பில் மனித சங்கிலியும் நடைபெற உள்ளது. திரை உலகத்தினர் இராமேஸ்வரம் சென்று பேரணி, ஆர்ப்பாட்டம் நடத்தினர். இவை அனைத்தும் மிக்க மகிழ்ச்சி அளிக்கின்றது. தமிழக மக்கள் மத்தியிலும் ஈழத்தைப் பற்றிய பரிவான பேச்சுக்கள் ஆரம்பமாகி இருப்பது வயிற்றில் பாலை வார்ப்பது போல் இருக்கிறது.

இந்நிலையில் எனக்குள் எழும் சில கேள்விகளை இங்கு வைக்க விரும்புகிறேன். எதற்காக நாம் போராடிக் கொண்டு இருக்கிறோம்? தமிழகத்தையே ஒன்று கூட்டி மத்திய அரசை திக்குமுக்காட ஏன் வைக்க வேண்டும்? எம்பி பதிவிகளை அனைவரும் ராஜினாமா செய்வோம் என்று எச்சரிக்க வேண்டியது ஏன்?

இவ்வளவு தீவிரமாக தமிழகம் ஈழப் பிரச்சினையில் இறங்கியுள்ளதன் நோக்கம் என்ன? அரசியல் தலைவர்கள் என்ன அறிக்கைகள் கொடுக்கின்றனர்? இவைகளுக்கு என் மண்டையைக் குடைந்ததிலும், இணையத்தில் வரும் பத்திரிக்கைகளைப் பார்த்ததிலும் கிடைத்த விடைகள் இவையே

1. சிங்கள இராணுவம் தமிழர்கள் மீதான தாக்குதல்களை உடனே நிறுத்த வேண்டும்.
2. ஈழத்தில் இருப்பவர்களுக்கு உணவு, உடை, உறைவிடம் ஆகியவற்றுக்கு ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும்.
3. இந்தியா சார்பில் எந்த இராணுவ, தொழில் நுட்ப உதவிகளும் செய்யக் கூடாது.

தமிழ்நாடே ஒன்று சேர்ந்துள்ள சூழலில் இந்த கோரிக்கைகள் வைக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த கோரிக்கைகள் போதுமா? இதன் மூலம் ஈழத் தமிழர்களின் இன்னல்களுக்கு முடிவு கட்டப்படுமா?

தமிழ்நாட்டவர் அனைவரும் ஒன்றிணைவது என்பது இயலாத காரியம். அதிமுக கூட இதில் தனது கருத்தைக் கூறியுள்ளது வரவேற்கத்தக்கது.

கிட்டத்தட்ட 20 ஆண்டுகளுக்கு ஈழத் தமிழர்களுக்கு ஆதரவாக திடீரென்று ஏற்ப்பட்டுள்ள அலை எவ்வளவு நாளுக்கு நீடிக்கும் என்று தெரியாது? ஈழத்தில் இருக்கும் மக்களுக்கு நாம் நிரந்தர நிம்மதியைக் கொடுக்க திட்டங்களை வகுக்க வேண்டும்.

மத்திய அரசை வழியுறுத்தி தற்காலிக அமைதியை வரவழைக்கலாம். இந்தியா இராணுவ, பொருளாதார உதவிகள் செய்யாது என அறிவிக்கலாம். இதன் மூலம் தற்காலிகமாக சிங்கள வெறியாட்டம் நிறுத்தப்படலாம்.

இதனால் நன்மை உண்டா என்றால் இல்லை. அடுத்த தேர்தலில் ஆட்சி மாறலாம். புதிதாக வரக் கூடிய ஆட்சி ஈழத்தவருக்கு எவ்வளவு ஆதரவாக இருக்கும் என்று சொல்ல இயலாது. அதே போல் இந்தியாவின் வற்புறுத்தலுக்கு பணிந்து இன்று போர் நிறுத்தம் செய்வதாக ராஜ பக்சே ஒத்துக் கொண்டாலும்,நாளையே ராஜ பக்சேயின் இடத்துக்கு கோத்தபாய வந்தால் வெறியாட்டம் அகோரமாக மாறி விடாதா?

தமிழ்நாட்டில் உணர்வு எப்போது மாறும் என்று சொல்ல இயலாது. நாளையே திரிஷாவுக்கோ, நமீதாவுக்கோ, ஸ்ரேயாவுக்கோ திருமணம் என்றாலோ, சிம்ரன் ஏதாவது நிகழ்ச்சியில் எங்காவது காலை நீட்டினாலோ, அல்லது தேர்தல் வந்து விட்டாலோ நாங்கள் அதில் பிஸியாகி விடுவோம். அப்புறம் ஈழத்தை எல்லாம் மறந்து விடுவோம்.

ஆகவே நிரந்தர அமைதிக்கு என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதைச் செய்வது தான் இன்றைய சூழலில் தேவை என்பது எனது தாழ்மையான கருத்து. அதே நேரத்தில் இலங்கையில் இருக்கக் கூடிய அமைப்புகளும் தங்கள் வேற்றுமைகளை மறந்து, ஈழ மக்களின் பல ஆண்டுகால துயரைத் துடைக்க அனைவரும் ஒன்றுபட வேண்டும்.

என் கீழ் தான் அனைவரும் என்ற சித்தாந்தம் நம் மக்களின் துயர் துடைக்க உதவாது என்பதை கண்டிப்பாக கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். சூரியனே மறையாத ஆங்கிலேய ராஜ்ஜியத்தில் சூரியன் கூட இப்போதெல்லாம் வரவே யோசிக்கின்றதாம்.